Me një dekret Greqia përvetësoi pronat e shqiptarëve myslimanë dhe jo-zyrtarisht i trajtoi si popullsi shkëmbyese, ashtu siç e parashihte Marrëveshja e Lausanne-s për turqit e Greqisë.
Sipas marrëveshjes, duke filluar që nga 1 maji i vitit 1923: “...duhet të kryhet shkëmbimi, i detyrueshëm i shtetasve “turq” të besimit ortodoks. Grekët e vendosur në tokat turke, gjithashtu edhe i shtetasve grekë të besimit mysliman nga të vendosur në tokat greke.
Të shkëmbyerit duhet të linin vendin e origjinën dhe duhej të fitonin atë të vendit ku shkonin, pa të drejtë kthimi.
Ndërsa, në verë të vitit 1924, procesi i shkëmbimit mori karakter masiv.
Pas kësaj në vitin 1938 qeveria e mbretërisë Jugosllave ka nënshkruar një konventë me qeverinë e Republikës së Turqisë për emigrimin e popullatës turke (në të vërtet ishte fjala për shpërnguljen e popullsisë shqiptare të konfesionit mysliman), nga pjesa jugore e Serbisë, gjegjësisht nga Kosova dhe trevat tjera shqiptare që shtriheshin në 3 banovina: në banovinën e Zetës, Moravës dhe të Vardarit.
Ismet Pasha Nënshkruan Traktatin e Lozanës
Delegatët turq të kryesuar nga Ministri i Jashtëm metsmet İnönü hyjnë në ndërtesën në Lozanë, Zvicër, ku zhvillohen bisedimet e paqes.
Ismet Pasha Nënshkruan Traktatin e Paqes.
Burimi i Imazhit: Arkivi i Filmit Britanik Britanik
Pas nënshkrimit, metsmet Pasha pozon para kamerës me shprehjen e entuziazmit dhe lumturisë në fytyrën e tij.
Traktati i Lozanës (ose Traktati i Paqes në Lozanë për azhurnimin përmes periudhës së bërë turke), në Lozanë, Zvicër në 24 korrik 1923, Turqia me përfaqësuesit e Asamblesë së Madhe Kombëtare të Perandorisë Britanike, Republika Franceze, Mbretëria e Italisë, Japonezët
Commenti